Ik heb altijd geweten dat ik zou verhuizen naar het buitenland. Wanneer en waar naartoe was mij nog niet bekend, maar dat het zou gebeuren was voor mij een zekerheid die in de toekomst lag. Inmiddels heb ik de toekomst ingehaald, en ben ik vertrokken uit het mij bekende Nederland om mij te vestigen in Antwerpen. Stad van Rubens, Van Dyck, Fabre, Milow en nu ook míjn stad.
Tijdens mijn studie bezocht ik Antwerpen vaak. Niet alleen als onderdeel van een georganiseerde studiereis, maar ook persoonlijk. Dat laatste gebeurde onder het mom van “ik moet informatie verzamelen voor mijn scriptie”, maar uiteindelijk waren het vooral de talloze musea die mij steeds terug lieten keren. Ik hield van de stad. En ik houd van haar, natuurlijk! Voor mij is het de kunstzinnige climax van mijn studie; alle werken die ik bestudeerde voor essays, scripties en presentaties zijn nu te vinden op een steenworp afstand. Een ideale thuisbasis voor een zelfbenoemde Rubenskenner, dus.
Foutje, bedankt!
Door een schijnbare fout in het aanmeldingssysteem van het nabijgelegen districtshuis was mijn geregistreerde korte verblijf veranderd in een aanmelding nieuwkomer. Oftewel: de immigratieprocedure was gestart, zonder dat ik er in eerste instantie erg in had. Mijn bedoeling was om na het bijwonen van een familiegelegenheid in begin februari een tijdje te blijven om te solliciteren naar werk. Met mijn studie is het vinden van werk in mijn woonplaats erg lastig, zo niet onmogelijk. Maar hier, in Antwerpen, is er een grotere focus op kunst en cultuur. Hopelijk betekent dat ook meer kansen op de arbeidsmarkt.
Echter werd dit idee ineens veranderd door een email van loket vreemdelingenzaken. In de brief stond dat ik half maart een afspraak op locatie had om mijn procedure geheel te starten. Ik werd vriendelijk verzocht mijn paspoort, enkele pasfoto’s, en een arbeidscontract mee te nemen. Tsja, dat was onverwachts! Meteen overlegde ik met mijn vriend – geboren en getogen Antwerpenaar – of dit is wat we wilden. Het voelde impulsief aan, maar ergens ook goed. En bovendien: is zoiets uiteindelijk wel te plannen? Blijven vraagtekens niet altijd ontstaan, zelfs al is het op papier het beste moment? Ik besloot de stap te nemen. Op de afspraak verschijnen betekende immers niet meteen een emigratie, hield ik mij voor.
Maar toen…
Naarmate de datum dichterbij kwam, werden steeds meer mensen besmet met CoViD-19. Een heuveltje op de weg, dacht ik. Maar het bleek erger dan ik dacht. Inmiddels waren winkels dicht en was het nog onduidelijk of de afspraak wel doorging. Gelukkig (of niet, aangezien ik een week later geveld werd door een griep) bleef die staan en ik vertrok met mijn vriend en schoonvader naar het loket. Laatstgenoemde bleef uiteraard in de auto; mijn vriend kwam mee (het was toch wel spannend!).
Enfin, de afspraak zelf verliep goed en snel. De beambte was vlot in het geven van formulieren over de procedure. Ik kreeg een rijksregistratienummer en een deadline van drie maanden om werk te vinden. Pas na het opsturen van mijn arbeidscontract krijg ik een tijdelijke verblijfsvergunning en kan ik genieten van bepaalde voordelen. Zo mag ik mij dan pas inschrijven bij een mutualiteit (zorgverzekeraar).
Gevolgen van de pandemie op mijn emigratie
Het moge duidelijk zijn: er zijn veel grotere problemen dan de mijne. In perspectief valt mijn geval best mee. Het neemt echter niet weg dat het zeker lastig is. Hoewel het mijn keuze is nu hier te zijn, is het niet mijn keuze niet terug te kunnen, al is het alleen maar om verjaardagen mee te vieren of om familie te spreken in het echt. Of om mijn planten te verzorgen, mijn mini-jungle, die gelukkig in goede handen zijn op dit moment. Of om een andere nagellakkleur te kunnen kiezen dan de zes die ik hier heb.
Werk vinden is ook lastiger. Ik ben opgeleid tot conservator in musea, en die zijn nu dicht. Momenteel staat dat plan even in de vriezer, maar ik hoop alsnog snel werk te kunnen vinden dat past bij mijn passies en vaardigheden. Niet in de laatste plaats omdat medio juni snel nadert, en ik dan werk moet hebben!
Mijn leven nu
Hoewel het op sommige vlakken lastig is, is het op andere vlakken beter. Zo heb ik meer tijd om creatief te zijn, iets dat ik vaak vergat te doen. Zo schrijf ik veel, lees ik veel (gelukkig had ik boeken van de bib hier!) en speel ik het ene na het andere spel uit de Assassin’s Creed reeks uit. En ik heb nu genoeg tijd om mijn talen bij te spijkeren! Zo heb ik Italiaans als minor gestudeerd, maar was dat enigszins verwaterd. Dat is inmiddels een stuk beter geworden! Ook mijn Frans verbetert met de dag. En dat is handig, want ook die taal is nodig voor werk!
En natuurlijk heb ik nu ook meer tijd voor het schrijven aan deze blog en het verder leren van Photoshop. Hoewel het misschien klinkt alsof deze tijd ideaal is voor mij om mijn vaardigheden bij te spijkeren en nieuwe aan te leren, zal ik niet ontkennen dat ik uitkijk naar het moment dat het leven zijn gewone gang weer zal gaan .
2 reacties
Ik ben op je blog beland, omdat ik las dat je naar Antwerpen bent verhuisd. Wat een toffe stap. Ik lees graag mee met je België-avontuur. Goed en leuk dat je je Frans aan het verbeteren bent. Volg je ook een cursus? Vreemdelingenzaken heeft me vorig jaar zoveel frustratie bezorgd :’) Ik verhuisde in april 2019 en heb mijn Vreemdelingenkaart in januari 2020 opgehaald. Vooral geduld is een schone zaak. Ik duim dat het bij jou snel(ler) gaat! Je zou eventueel wel kunnen kijken of je je ten laste van je vriend kan inschrijven bij de mutualiteit. Een andere optie is een tijdelijke buitenlandverzekering (mijn Nederlandse verzekering schreef me genadeloos uit per mijn emigratiedatum en stuurde daar pas 3 maanden later een brief over). Veel succes met je banenjacht en je eigen projecten!
Hoi Shirley, dankjewel voor je bezoek aan mijn blog en je reactie. Superleuk ook, want ik volg jouw avonturen al op instagram (toegegeven, vooral via gids voor het zuiden) en heb al veel gehad aan jouw/jullie artikelen ter voorbereiding op mijn “verhuis”. Ik heb toevallig gisteren een mailo ontvangen dat mijn dossier in behandeling is genomen, en ik in september voor de uitspraak langs moet komen. Een hele last van mijn schouders, want ik vond het allemaal maar frustrerend en onduidelijk, zeker ook omdat het wetboek andere informatie geeft dan stad Antwerpen zelf. Ik hoop hoe dan ook snel een baan te kunnen vinden; dankjewel voor je succeswens hiervoor!